Constatering:
Projecten lopen vaak uit in tijd, budget of scope.
Oorzaak:
In de meeste projecten doen zich wel één of meerdere van de volgende situaties voor:
- Als we plannen, dan nemen we altijd meer tijd dan we daadwerkelijk nodig hebben.
- We werken aan meerdere projecten tegelijk: bad multitasken
- Als we eerder klaar zijn, zullen we dat nooit zeggen: Parkinsons Law (we maken het geheel nog wat mooier, grafiekje erbij etc.)
- Als we nog veel tijd hebben, beginnen we nog niet: Student Syndrom
- Als de inzet van medewerker Y nodig is voor meerdere projecten, gaat de doorlooptijd van alle (sub)projecten en die van het project in zijn geheel direct omhoog als medewerker Y niet op tijd zijn input aangeleverd krijgt door medewerker X: integration.
Gevolgen:
- Projecten zijn nooit sneller klaar. Terwijl ‘Murphy’s Law’ echt niet altijd toeslaat.De tijd dat men daadwerkelijk ‘met de handen aan het werk’ zit is altijd veel lager, dan de opgegeven planning.
- Elke uitloop in tijd in een taak of subproject leidt niet alleen tot een langere doorlooptijd van het totale project, maar ook tot loze uren in opvolgende taken (men kan immers niet verder), dus gaat men dat opvullen met een ander project en en maken we dat weer eerst af (had je maar eerder moeten komen..), met als gevolg nog meer vertraging.
- Langere doorlooptijd betekent niet alleen meer projectkosten, maar vooral het minder snel bereiken van het doel van het project. Dus als zo’n project was gestart om kosten te besparen is het aantal dagen x besparing daarmee ook een ‘kostenpost’ geworden.
- Er ontstaat steeds meer stress naarmate het project vordert.
Oplossing:
De kunst is om zo laat mogelijk (dus ALAP in plaats van ASAP), maar wel Just in Time (JIT) met een projecttaak te starten en met een zo kort mogelijke doorlooptijd toch op tijd te leveren – en dat zonder extra werkdruk bji medewerkers.
Het softwarepakket CTM is daarbij een goed hulpmiddel.